Roman 11-149
‘Je lijkt op mijn kleindochter Bibiane.’ Na die constatering nam mevrouw Raziki me in dienst. Twee keer per week maakte ik haar huis schoon, deed ik de boodschappen en schilde ik haar aardappels. Op een dag – toen ik al een tijdje bij haar werkte – vroeg ze aan me: (…) lees verder
Onder de hemel is men thuis
‘Over een paar dagen reis ik verder langs de rivier,’ zei de man tegen de jongen die naast hem op de oever zat. ‘Door het woud, naar het land daar achter de bergen.’ De man wees naar de bergtoppen die zich grillig aftekenden tegen de blauwe lucht.
De jongen wist dat de man uit een ver land kwam en al twee jaar aan het reizen was. Zelf kon hij het zich niet voorstellen om zo lang van huis te zijn. Om zo lang weg te zijn van zijn moeder, zijn hond Jasha en zijn vrienden. ‘Zou u niet weer thuis willen zijn?’ vroeg hij daarom aan de reiziger.
‘Ik ben hier thuis.’
Het antwoord verraste de jongen.(…) lees verder
Een nieuwe horizon
Sofie staat wankel op het ijs. Haar schaatsen met de neuzen naar elkaar. Het ijs voelt onwennig in plaats van vertrouwd. Alsof de uren die ze vroeger met vriendinnen heeft geschaatst de afgelopen jaren zijn uitgewist.
‘Ik weet niet of ik het nog wel kan.’
‘Natuurlijk kan je het nog. Zoiets verleer je niet.’ Jelmer pakt haar hand.
Ze denkt aan hoe ze naar deze dag heeft uitgekeken, naar het moment dat ze weer kan schaatsen. Nu het zover is, hoeft ze het alleen maar te doen. Ze negeert het trillen van haar benen en zet zich af.(…) lees verder
Verbroken stilte
‘Zeg het tegen niemand, beloof het me.’ Sonya’s ogen waren met tranen gevuld en er klonk wanhoop in haar stem.
Ze was bang. Natuurlijk was mijn buurvrouw bang. Als Karel erachter kwam dat ze het had verteld, zou het de situatie alleen maar erger maken.
‘Beloof het me,’ drong Sonya aan.(…) lees verder
Blauw
Esther legde haar hand op haar buik. De bewegingen die ze voelde stelden haar gerust. Er was leven, al achtentwintig weken. De eerste weken had ze er niets van gemerkt. Had ze alleen het hartje een keer zien kloppen op de monitor in de kamer van het ziekenhuis. Waarnemingen van een computer terwijl ze zelf niets voelde. Ze was blij dat die tijd voorbij was en haar buik het bewijs gaf dat haar baby leefde en groeide.
Het wiegje voor het raam was opgemaakt. Op de commode zat een pluche olifant klaar om de baby gezelschap te houden. In de laatjes lagen pampers, rompertjes en blauwe babypakjes. Lichtblauw als het blauw van de muren.(…) lees verder
